Het is niet wat het lijkt

Ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik ontzettend boos ben geweest om het feit hoe mijn leven tot nu toe is verlopen. Als kind heb ik nooit kind kunnen zijn, de situaties waarin ik ben beland als kind, de beelden die ik heb gezien en de dingen die ik heb moeten voelen en doorstaan zijn te heftig voor een volwassenen laat staan voor een kind. Mijn rugzak was op vroege leeftijd al zeer gevuld, veel te zwaar, versleten en te donker. Toch was de rugzak bijzonder want het was immers het enigste wat ik had, waar ik ook heen ging mijn rugzak ging mee. Hoe groot, hoe zwaar en ook al was het geen kleurrijke tas vol vrolijke motiefjes, het hoorde bij mij of sterker nog het was van mij.

Nooit klaagde ik, deed ik mijn rugzak af of haalde ik een nieuwe tot ik besloot om samen met mijn rugzak een nieuw avontuur aan te gaan. Ik nam afscheid van het verleden maar ik kon mijn rugzak niet achter te laten. Ik wist zelf immers zo goed wat het was om alleen gelaten te worden en mijn rugtzak was tenminste vertrouwd. Zo kwam ik in nieuwe situaties, op nieuwe plekken en ontmoette ik nieuwe mensen maar ook al was het beter het was nog niet goed. Ik hield mij vast aan mijn rugzak en voelde mij vreemd, eenzaam en niet op mijn plek. Tot ik weer op avontuur ging met mijn rugzak, inmiddels nog zwaarder en vol met nieuwe ervaringen. Dit keer was alles anders, het gras was groener en dan ook echt veel groener. Mijn donkere rugzak begon enkele motiefjes te krijgen, hier en daar kreeg het kleur en het werd gevuld met mooie herinneringen en dromen. Hoe oud ik ook was, welke dromen ik ook achterna ging nooit liet ik mijn rugzak in de steek. Inmiddels was mijn zware rugzak wat lichter geworden, wat draagzamer en wat vrolijker. Zo bewandelde ik mijn levenspad, wie ik ook verloor, wie ik ook ontmoette, waar ik ook vandaan kwam of waar ik ook naar toe ging, ik had mijn rugzak.

Toen ik wat ouder werd kwamen er prachtige herinneringen bij, mijn rugzak zag er steeds vrolijker uit maar nog altijd had het een diepzwarte binnenkant. Ik bedekte het het met de mooiste dingen en niemand zag de diepzwarte binnenkant van mij rugzak. Ik wist dat het het niets hielp, alleen niemand zag het maar daardoor voelde ik het zo veel meer. De tijd was gekomen om mijn rugzak binnenstebuiten te keren. Hoewel ik sommige dingen het liefst wilde weggooien wist ik dat het niet mogelijk was. Het was wel kleiner geworden en daardoor makkelijker te dragen en een plekje te geven in mijn rugzak.

Zo was mijn rugzak helemaal geworden zoals ik toen in het leven stond, vol vrolijke kleuren, kleurrijke motiefjes met een zwart randje. Ik dacht dat ik het ergste had gehad en steeds meer begon ik mijn leven vorm te geven met de meest geweldige man. Mijn rugzak hoefde ik niet meer alleen te dragen en het was goed om het af en toe in de hoek te zetten en verder te wandelen zonder mijn rugzak. Tot we in de medische molen terecht kwamen, mijn rugzak begon zich te vullen met emoties van boosheid, verdriet, teleurstelling en onbegrip. Het zwarte randje in mijn rugzak werd groter en minder draagzaam.

Tot ik besloot om mijn rugzak nogmaal binnenstebuiten te keren. Ik gooide alles op de grond, alle herinneringen, alle emoties, alle voorwerp en alle kleuren en motiefjes. Het was een enorme chaos en ik besloot het te ordenen, de juiste kleur, emotie en herinnering samen te hangn. Ik kreeg daardoor niet alleen overzicht en rust maar ook een hele andere kijk op mijn leven.

Als kind was ik zo krachtig en even dacht ik deze kracht te zijn verloren maar ik heb het terug gevonden op de bodem van mijn rugzak. Ik besloot een reiskaart te maken met waar ik vandaan kom, waar ik nu ben en waar ik graag naar toe wil. Gelukkig weet ik dat er meerdere wegen zijn die mij brengen naar het geen wat ik wil.  Mocht ik de kaart verliezen of mocht er een doodlopend pad  zijn dan heb ik altijd mijn kompas nog die mij de weg zal wijzen naar mijn droom.

Ik laat mij niet uit het veld slaan als het even tegenzicht maar probeer het door een ander perspectief te zien. Ik zocht naar mijn kracht en ik wist niet zo goed waar ik het kon vinden maar al die tijd stond het in de hoek, mijn rugzak.

Liefs Piertje

********************************************************

Net als het lijkt of de dag nooit meer aanbreekt
zie je in één keer de zon
je dacht dat de strijd was verloren
maar nu zie je pas dat je eigenlijk won
dus draai het om en je ziet: Het is niet wat het lijkt.

als je er anders naar kijkt
is niets meer wat het lijkt
Net als die keer dat je met lege handen alleen achterbleef
en je dacht, je dacht dat je nu echt alles kwijt was geraakt
maar je kreeg veel meer terug dan je had verwacht
en je ziet: Het is niet wat het lijkt
als je er anders naar kijkt is niets meer wat het lijkt
en je ziet het nog niet want je zit er nu nog middenin
maar alles wat lijkt op een einde is ook een nieuw begin.